مقدمه :
انسان موجودی است مختار و متفکر که خداوند این دو نعمت بزرگ را در وجود او به ودیعه گذاشته است که وجه ( مابه الإمتیاز انسان ) از بقیه ای موجودات و حیوانات هم در همین قوه فکر و عقل او است.
مسأله تفکر و اختیار انسان، دامنه ای وسیعی دارد که در منطق و فلسفه و علم کلام از آن مفصلا بحث شده است، در این مجال از آن پرهیز می کنیم، ولی این را می خواهیم یاد آور شویم که از این فکر و اختیار که در انسان از سوی خداوند تبارک و تعالی ارزانی شده است، در کجا ؟ و در چه راهی به کار گرفته شود ؟
آیا در راه راست و هدایت یا خدای نخواسته در راه گمراهی و ضلالت ؟ در راه صلح ثبات و امنیت و آبادی جامعه یا در راه ظلم ، طغیان ، فساد و تباهی جامعه ؟ در کدام راه ؟؟ خداوند می فرماید: «إِنَّا هَدَيْناهُ السَّبيلَ إِمَّا شاكِراً وَ إِمَّا كَفُوراً» ، ما راه را به او نشان دادیم، خواه شاكر باشد (و پذیرا گردد) يا ناسپاس!
در باره اهمیّت فکر کردن و تصمیم گیری ، پیامبر بزرگوار اسلام (ص) می فرماید: « إِذَا هَمَمْتَ بِأَمْرٍ فَتَدَبَّرجْ عَاقِبَتَهُ فَإِنْ يَكُ خَيْراً أَوْ رُشْداً اتَّبَعْتَهُ وَ إِنْ يَكُ شَرّاً أَوْ غَيّاً تَرَكْتَ » یعنی هر زمانی که خواستی برای کاری تصمیم بگیری باید به عواقب آن کار بیندیشی که آینده آن چه قسمی است ؟ اگر آینده آن رشد خیر است ، آن را انجام بده و اگر آینده اش شر طغیان است باید آن را ترک کنید.
در باره تصمیم گیری و تعیین سرنوشت انسان می فرماید: « إِنَّ اللَّهَ لا يُغَيِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ ...» خداوند سرنوشت هیچ قوم و ملتی را تغییر نمی دهد ، مگر اینکه خود آنها است که سرنوشت شان را به دست خودشان تعیین کنند!
بنابر این، از آنجای که ملت عزتمند و سر افراز افغانستان در آستانه یک تصمیم گیری بزرگ (دوره سوم انتخابات ریاست جمهوری ) سال 1393 هه.ش قرار دارند، که زمام امور مملکت را به دست چه تیم یا شخصی واگذار کنند ؟
این جاست که مسئولیت خدایی و وجدانی مردم، پیشاپیش سنگین تر می شود که با فکر و دقت تمام و اراده راسخ به آن تیم و شخصی رأی بدهند که شایستگی و ملاک یک رییس جمهور اصلح در او وجود داشته باشد.
ملاک اصلح بودن ، یعنی به کسی که باید به او رأی داده شود عبارتند از :
1) در برابر خدا و مردم متعهد باشد و از تمامیت ارضی کشور دفاع کند.
2) روحیه خیر خواهی داشته باشد و صلاح این ملت را بخواهد.
3) توانایی علمی و از تجربه کافی مدیریتی برخورد دار باشد.
4) درد و مشکلات مردم را احساس کند و در صدد رفع آن بر آید ، نه اینکه صرف شعار دهد.
5) با فساد اداری و رشوه خواری مبارزه کند. و نظام طبقاتی جامعه را کاهش بدهد، نه اینکه یکی کاخ نشین و دیگری نان خوردن خود را نداشته باشد و در کنار سرک گرسنه بخوابد.
6) حرکت به سوی هم گرایی، اخوت را داشته باشد و وحدت ملّی را که تنها راه نجات ملت افغانستان است تقویت کند.
7) از هرگونه تعصبات قومی ، نژادی و قومی بدور باشد.
8) در عرصه های مختلف از مسایل اقتصادی، فرهنگی ، ورزشی جوانان گرفته تا خدمات شهری عادلانه در نظر گرفته شود.
با توجه ملاکات فوق، جا دارد بلکه یک وظیفه شرعی و الهی است که ملت قهرمان افغانستان، یکبار دیگر در پای صندوق های رأی حاضر شوند و آرایی سبز شان را که نشانه ای از عزتمندی و اقتدار این مردم است، به صندوق های رأی بریزند و رأی بدهند.
